FH przeniesione!

holi

Nie znałem tej kobiety, ale był w niej coś, co sprawiało, że jej ufałem. Może to fakt, że moje siostry jej ufały? Sam tego nie wiem.
Wykonałem jej rozkaz. Ona wzięła tą dziwną różdżkę, która stała oparta o ścianę, stanęła po środku i uderzyła nią o ziemie. Czubek zabłysnął na różowo. Różdżka pomału mijała każdego z nas. Gdy już doszła do mnie, przestała świecić i upadła przede mną. Podniosłem ją i niepewnie spojrzałem na jej byłą właścicielkę.
-Jest twoja.- uśmiechnęła się do mnie
-Moja?
-Tak, twoja. Zapomniałam! – roześmiała się –Przecież ani ty, ani Adaś mnie nie znacie! Jestem Astryda. Mam wam pomóc uratować Elnerian. Uderz różdżkę o podłogę tak jak ja to zrobiłam.
Nie pewnym i pełnym nie pokoju ruchem, wykonałem to „zadanie”. W tym właśnie momencie zobaczyłem, że wszyscy zaczęliśmy unosić się w powietrze. Spojrzałem na swoje dłonie i zobaczyłem iskry! Na dłoniach Anety wyrosły kwiatki. Natomiast z rąk Adasia kapała woda, a dłonie Majki prawie zamarzły! Jednak najciekawsze zjawisko miało miejsce, kiedy znaleźliśmy się już na samej górze. W pewnym momencie poczułem, że płonę! Wcale jednak nie spanikowałem. Domyśliłem się, że tak musi być.
-Nie panikujcie! – zawołała pani Astryda, kiedy zauważyła, że moje kuzynki trochę się wystraszyły –Stańcie się żywiołami! Wtedy będziecie najsilniejsi!
Po krótkiej chwili poczułem, że nie jestem już człowiekiem, ale stałem się płomieniem.
-Fajnie! – zawołała Majka, kiedy stała się już wiatrem.
-Uważaj, o mnie zdmuchniesz! – zawołałem, kiedy przeleciała bardzo blisko mnie.
-Właśnie. – dodała pani Astryda –Musicie uważać, aby nie zniszczyć siebie nawzajem. Zabiłabyś Macka, gdybyś go zdmuchnęła, Maju.
W tym momencie drzwi się otworzyły. Do pokoju weszła Lilia i najprawdopodobniej jej ojciec, który tak jak ona ukłonił się nam.
-Zobacz, siostra! – zawołał Adaś –Jestem wodą!
-Właśnie widzę. – rzekła obojętnym tonem Lilia
-Mogłabyś okazać trochę uczucia, Lilio. – zwrócił jej uwagę ojciec – Twój brat najprawdopodobniej uratuje Elnerian. Jako księżniczka i następczyni tronu powinnaś się tym zainteresować, moja droga.
-Nic nie mówiłeś, że jesteś księciem! – rzekłem
-Bo po co miałem mówić? Ja nie bardzo lubię o tym rozmawiać.
Nagle z głośnym hukiem otworzyły się drzwi i do środka wpadł cień we własnej osobie! W jego oczach widać było FURIE.
-Serce smoka jest już gotowe! – wrzasnął z szaloną radością.
Mega szybkim tempem zbliżał się w moją stronę. Aneta, Majka i Adaś zagrodzili mu drogę, ale to nie dało wielkich rezultatów. Jakoś udało mu się przez nich przedrzeć. Z ogromną siłą uderzył proste w moje serce. Nie do opisania był ból, który zaczął rozrywać moje ciało.
-Gdzie jest jego słaby punkt? – krzyknęła spanikowana Majka
-Woda! Ogień! Powietrze! Ziemia! – krzyknęła pani Astryda, starając się przekrzyczeć hałas –Musicie razem na niego uderzyć!
-Jak mamy na niego uderzyć, skoro to on uderza na mnie?!
W tym właśnie momencie znowu ogarnął mnie spokój. Każdy centymetr mojego ciała zaczęła wypełniać dziwna energia. Przestałem czuć ból! Pozostałe żywioły ze zdziwieniem patrzyły na to zjawisko.
-Na co czekacie?! – zawołałem –Zróbcie to co ja!
-Ale, co ty robisz?! – spytał Adaś.
Dopiero w tym momencie sobie to uświadomiłem. Ja po prostu przestałem się bać tego cienia! Ale czemu dopiero teraz? Czemu tak nagle? Miałem, że chroni mnie jakiś dziwny duch.
Aneta, Majka i Adaś zrobili to samo. Zupełnie jakby ten dziwny duch chronił także ich!
-Teraz! – dałem znak.
Wszystkie żywioły, łącznie ze mną, uderzyły w cień. Jeszcze tu wrócę usłyszałem. Wiedziałem kto to powiedział. Cień może jeszcze wrócić.
Wszyscy przybraliśmy ludzką postać.
-Jesteśmy uratowani! – zawołał z radością Lilia –Elnerian znowu jest światłem!
-Musimy wracać. – rzekła pani Astryda.
-Tak. – przytaknąłem –Ale najpierw chciałbym coś wiedzieć, pani Astrydo.
-Tak?
-Cień chciał mojego serca, bo to mogło mu dać nieśmiertelność. Dlaczego?
-Twoja matka wcale nie zmarła przy porodzie. – odpowiedziała pani Astryda
-Nie zmarła?!
-Nie. Zginęła, ratując ciebie. To samo stało się z twoim ojcem. Cień chciał się pozbyć was wszystkich, ale mu się to nie udało. Serce każdego z was jest sercem jakiegoś żywiołu, ale serce Maćka jest sto razy silniejsze i może dać nieśmiertelność.
-A dlaczego jest silniejsze? – spytałem.
-Bo wypełnione czegoś, czego cień nigdy nie miał i nie chciał mieć: miłością.
Nastała chwila milczenia. Wziąłem swoją różdżkę do reki i uderzyłem nią o podłogę. Otworzyłem portal do naszego świata.
-Czas wracać. – oznajmiłem i wszyscy weszliśmy do środka. To dopiero początek tej historii…. – pomyślałem.

KONIEC

Ktosio

Szkoda, że takie krótkie... Sad

Ale bardzo fajne, podobało mi się. Naprawdę nieźle Ci idzie z pisaniem, holi. Szybko.