FH przeniesione!

holi

Sługa Cienia wniósł do Sali wciąż nieprzytomnego chłopca. Cień spojrzał na niego i uśmiechnął się pod nosem.
Sługa Cienia miał zabić chłopca, ale widocznie zmienił plany. Położył go przed cieniem i ukłonił się nisko.
-Miałeś go zabić. – rzekł cień.
-Pomyślałem, że może jego cienistość chciałaby zrobić to osobiście. – oświadczył.
-Świetnie.
Sługa cienia wstał ze swojego tronu i podszedł do Maćka. Ułożył go tak, aby serce chłopca było odsłonięte. Wyciągnął z kieszeni płaszcza magiczny sztylet. Narzędzie zaczęło świecić się i iskrzyć. Uniósł go w górę i…
-Nie! – zawołał głos małej dziewczynki. Cień i jego sługa odwrócili się. Zobaczyli młodą i wysoką dziewczynę, która cała świeciła.
-Nie rób mu krzywdy! – rozkazała
-To, że kiedyś uratowałem ci życie, jeszcze nie znaczy, że będę robił wszystko, co karzesz. Jesteśmy wrogami, Lilio. Ty –światło, ja-ciemność.
-Ale to jeszcze nie znaczy, że pozwolę ci krzywdzić niewinnych ziemian!
-TO NIE JEST ZWYKŁY ZIEMIANIN! TO ŻYWIOŁ OGNIA! MÓJ WRÓG TAKI JAK TY!
Lilia uśmiechnęła się pod nosem.
-Więc mi go daj. – rzekła –Nie boisz się chyba, że we dwójkę będziemy silniejsi niż ty i twoje rozdęte ego.
I po co cię ratowałem westchnął w myślach No tak. Przecież wtedy jeszcze byłem światłem.
-Weź go. – rzekł.
Dziewczyna wzięła Maćka na ręce i wyszła.
-Czemu go jej oddałeś? – spytał Sługa Cienia –Myślałem, że chcesz go zabić.
-Bo chcę, ale jego serce nie jest jeszcze w pełni gotowe do moich planów.

-Muszę go zanieść do mojego ojca. – powtarzała sobie bez przerwy, biegnąc wąską ścieżką do zamku światła, jedynego budynku w całej krainie, który należał do światła.
Otworzyła durze, ciężki drzwi i weszła do rozświetlonego korytarza. Maciek pomału otworzył oczy.
-Dzień dobry. – uśmiechnęła się do niego.
Maciek wystraszył się, a potem rozejrzał dookoła. Gdzie ja jestem? Spytał samego siebie.
-Witam w Elnerianie. – rzekła i od razu zauważyła, że chłopiec jest strasznie przerażony tym miejscem –Nie bój się mnie. Ja w tym świecie nie zrobię ci krzywdy, ale cień…
-Co cień? – spytał Maciek słabym głosikiem –Kim ty jesteś?
-Lilia. Księżniczka światła.
-Maciek…
Weszli do wielkiej Sali. Widząc tyle światła, oczy chłopca otworzyły się całkowicie. Dziewczyna położyła go na łóżku i przykryła błękitną kołdrą.
-Zostań tu. Pójdę po mojego ojca.
W tym samym momencie przez szparę w drzwiach wleciał strumień wody.
-Adaś –westchnęła księżniczka – to już się staje nudne.
-Dla ciebie. – zachichotał strumień wody i przybrał postać chłopca.
-To mój brat, głupek. – przedstawiła –Nie zwracaj…
-To moja siostra księżniczka Debilkowa.
-Zamknij się, Adaś! Muszę sprowadzić naszego ojca. Zostań tu z nim. Tylko go nie strasz!
-Dobra, dobra. – jęknął.
Był to wysoki chłopiec. Miał gęste, czarne, kręcone włosy. Był ciemnej karnacji. Charakteryzowały go fioletowe oczy, których nikt na ziemi nie ma.
Maciek tym czasem był niski i miał jasną cerę. Jego włosy też były gęste, ale proste i w kolorze blond.
-Cześć. – uśmiechnął się do Maćka –Jestem Adaś.
-Cześć. – przywitał się i uśmiechnął delikatnie. –Czy powiesz mi, co się ze mną stało?
Adaś usiadł bliżej niego.
-Jesteś w Elnerianie. Władca cienia cię porwał. Najprawdopodobniej chciał cie zabić.
-Zabić?! Ale czemu?!
-Masz moc. – wyjaśnił Adaś. –Tak jak ja. Ja jestem wodą, ty ogniem, Aneta ziemią, a Majka powietrzem.
Maciek nagle sobie przypomniał wszystko, co przytrafiła mu się przez ostatnie kilka dni. Te świece, ogień podczas pierwszego spotkania z cieniem…
-Twoje kuzynki już o tym wiedziały.
-Jak to „wiedziały”?
Adaś wzruszył ramionami.
-W przypadku kobiet jest tak, że one już od urodzenia to wiedzą i nikt nie wie dlaczego.

Ktosio