FH przeniesione!

holi

-Zrób to wreszcie!!! – zawołał gruby, męski głos. Zupełnie jakby pragnął mnie skrzywdzić, albo nawet…
-Zabij! – męski głos chyba nie wytrzymał.
To stało się w jednej chwili. Jedyne, co mną wtedy kierowało to strach. W jednej sekundzie otworzyłem oczy i zerwałem się na równe nogi. Tajemniczy ktoś zaskoczenia odsunął swój miecz, którym (jak się domyśliłem) chciał mi odebrać życie.
-Nie! – zawołałem.
Mój strach przerodził się we wściekłość. Energicznie machnąłem ręką „rozrzucając” ogromne płomienie po całej sali. Miałem wrażenie, że płonę. Chyba każda część mojego ciała była rozgrzana do czerwoności. Tajemniczy ktoś znowu dobył miecza i ponownie mnie zaatakował, a ja znowu rozrzuciłem ogniste płomienie.
Nagle cały obraz zaczął niknąć przed moimi oczami. Wbrew swojej woli, pozwoliłem opaść moim powieką. Po jakimś czasie znowu otworzyłem oczy. Odetchnąłem z ulgą, ponieważ tym razem byłem w kuchni. Spojrzałem na swoje ramie, które trochę ucierpiało od miecza tajemniczej postaci. Ani zadrapania, ani małej ranki… Nic tam nie było! Z wyjątkiem gwiazdy. Delikatnie dotknąłem tego śladu. Piecza. Najwidoczniej był świeży, ale skąd on się tu wziął i co on oznacza?
Właśnie w tym momencie do kuchni weszła babcia. Nawet jej nie zauważyłem. Ciągle oglądałem swój nowy znak na ramieniu.
-Co ty tam oglądasz? – spytała babcia, zaniepokojona moim dziwnym zachowaniem.
-Oglądam swoje nowe znamię na ramieniu. – rzekłem, nawet nie spojrzawszy na nią
-Pokaż mi to! – zażądała i podeszła do mnie –Przecież nic tu nie ma! Chłopcze, weź w końcu zejdź na ziemię! Świat TO NIE BAJKA!!!
-Wiem – jęknąłem, obciągając rękaw.
-Wiesz, wiesz, a jednak nadal bujasz w obłokach.
-Nie bujam w obłokach. – powiedział stanowczo.
-Bujasz chłopcze, bujasz w tych obłokach i obiecuje, ze ci to jeszcze wybiję z głowy.
-JA WCALE NIE BUJAM W OBŁOKACH!!!
Wściekłem się na całego. Rzadko bywa, że ktoś krzyczy na moją babcię, bo normalnie wszyscy się jej boją, ale mi jednak się to zdarzało dość często.
Babcia chyba nie zwróciła na to uwagi. Wyszła na podwórko. Jednak w moich oczach nadal płonęły iskry. Iskry? W oczach? To było dziwne, ale w tamtej chwili się tym nie przejmowałem. Nie było to dla mnie nic dziwnego.
Wściekłość jak zwykle napełniła mnie energią, którą musiałem na czyś wyładować. Jednak tym razem ta moc była jakaś inna. Wściekle machnąłem ręką, a z moich palców buchnął całkiem spory płomień ognia. Z przerażeniem odskoczyłem trochę w tył i oparłem się o kuchenną szafkę. Serce waliło mi jak oszalałe, zupełnie jakby miało zamiar wyskoczyć z mojej piersi. Na całe szczęście, ogień, który wywołałem tylko pozapalał wszytki świece jakie wtedy znajdowały się w kuchni.