FH przeniesione!

holi

Adaś i Joasia razem wyszli na boisko, gdzie zbierała już się grupa Podwórkowej drużyny piłki nożnej, którą założył Adaś. (Jednocześnie jest też ich małych prezesem.)
Podbiegł do nich Waldek, najstarsza gracz w drużynie. Chłopiec był bardzo podekscytowany, ponieważ dziś podczas długiej przerwy grali mecz z szóstoklasistami. Od bardzo wielu tygodni z nimi przerywali, więc przyszedł czas na „rehabilitację.”
-Adasiu, czy nie możesz się doczekać długiej przerwy? – spytał
-Żebyś wiedział! – uśmiechnął się chłopiec
-No… - dodała Joasia, która też była w drużynie –Tak skopiemy im tyłki, że do końca roku nie będą nawet patrzeć na piłkę, boisko, czy oglądać meczy w telewizji!
Adaś nagle ni stąd ni zowąd pobiegł na tył szkoły. Waldek i Joasia ruszyli za nim, ale on kazał im zawrócić. Obydwoje spojrzeli na siebie nie mając bladego pojęcia o co mu mogło chodzić.
Adaś zatrzymał się na tyle wieży i rozejrzał się dokładnie. Odbiegł nie co bardziej w las i znowu rozejrzał się dookoła. Nagle zobaczył z daleka zarys dwóch postaci, które biegły w kierunku szkoły. Wytężył wzrok, aby przyjrzeć im się dokładnie. Rozum kazał mu schować się za drzewem. Delikatnie wychylił oczy, aby lepiej wszystko widzieć.
Po pięciu minutach nie znajome osoby znalazły się tuż obok niego. Adaś poczuł jak kropelki potu spływały mu po twarzy. Jego serce zaczęło bić szybciej. Bał się. Nie chciał, aby te nie znane mu osoby go zobaczyły, ale po co tu przyszedł? Nie znał odpowiedzi na to pytanie. Po prostu coś kazało mu tu przyjść.
-AAAA!!!!!!!!!! – krzyknął wystraszony, kiedy zobaczył przed sobą chłopca, który wyglądał dokładnie tak samo jak on. Właściwie to oboje zareagowali na to krzykiem. Z niepokojem się sobie przyjrzeli ze wszystkich stron.
-Ki… kim ty jesteś? – zapytał nieśmiały i lekko zdenerwowany Adaś.
-Ja? Kim ty jesteś?
Adaś rozejrzał się dookoła. Wzrokowo szukał Joasi, która by mu teraz pomogła. Od razu zaczął żałować, że kazał jej za sobą nie iść. Wziął głęboki oddech.
-Jestem Adaś Sadowski, uczeń…
-…Tower Witch, magicznej podstawówki dla małych czarodziei, czy tak?
-Skąd wiedzia… Chwila, chwila! Nie mogę z tobą rozmawiać ! Ja cię nie znam! Widzę cię pierwszy raz w życiu!
-Jestem Łukasz, a to…
-Jesteście bliźniakami! – zawołał Kacper, który nie uważał, że najpierw trzeba się przedstawić. Obydwoje spojrzeli na niego z zaskoczeniem, a on tylko pokiwał chcąc w ten sposób potwierdzić swoją opinię.

Ktosio