FH przeniesione!

holi

Siedzieli na ławce i w milczeniu jedli swoje ulubione lody czekoladowe. Nie mieli o czym rozmawiać. Było dość nudno. Cała czwórka nie miała, co robić.
Liżąc lody, co jakiś czas tylko jedno z nich spoglądało w stronę zarośniętego zamku popadającego w ruinę. Dziwne historie opowiadano o tym zamku i nikt nie miał odwagi tam wejść. Maja uśmiechnęła się do swojego młodszego brata, Michała. Miał dziesięć lat, a ona dwanaście. Razem z Patrykiem i Klaudią postanowili pójść na spacer.
-Ciekawe kto mieszkał w tym zamku – zastanawiał się na głos Michał.
-Podobno jakiś nawiedzony staruch, który morduje dzieci – wyjaśniła Maja.
Wszystkim przebiegł zimny dreszcz po plecach. Poczuli jakiś dziwny niepokój związany z tą historią. Nagle Michał wpadł na pewien pomysł.
-Poczekajcie – powiedział do przyjaciół i przebiegł na drugą stronę jezdni.
Przeskoczył mur, co sprawiło mu dużo trudności, bo był on bardzo wysoki. Chłopiec upadł na uschniętą trawę. Wstał i otrzepał ubranie z piasku. Wspiął się na mur i popatrzył na drugą stronę. Maja, Patryk i Klaudia gapili się na niego w osłupieniu. Zignorował te spojrzenia. Przedzierał się przez zarośniętą ścieżkę. Ciekawość zamku wygrywała ze zmęczeniem. Wreszcie chaszcze się skończyły i ścieżka była wolna. Pobiegł nią naprzód. Ubranie miał poszarpane, ale nie przeszkadzało mu to. Z trudem udało mu się uchylić wielkie stare skrzypiące zawiasami drzwi. Wszedł do środka. Usłyszał za sobą huk zamykanych wrót.
Znalazł się w ciemnym zakurzonym korytarzu. Na ścianach wisiało setki portretów najróżniejszych postaci. Szedł wolno, oglądając każdy z nich. Czuł na sobie czyjś lodowaty oddech. Na końcu tunelu zobaczył małe światełko. Przyśpieszył kroku i stanął przed małą komórką. Przez chwilę walczył ze swoimi myślami: wejść, czy nie wejść? Ciekawość, jak to zawsze u niego była, zwyciężyła nad rozsądkiem. Był mały i drobny. Z łatwością przecisnął się przez małe przejście.
W pomieszczeniu tym panował srogi mróz. Chłopiec zaczął pocierać ramiona, aby się trochę rozgrzać.
-Michale… – powiedział gruby męski głos.
Zatrzymał się. Mroźny dreszcz znowu przebiegł mu po plecach. Odniósł wrażenie, że wrósł w ziemię. Z za ściany wyłoniła się biała postać z długą brodą, ogromnymi oczami wlepionymi w chłopca i lodowatym oddechem. W ręku trzymał zakrwawioną siekierę. Michał poczuł, że temperatura jego ciała gwałtownie spadała. Zjawa skierowała swoją siekierę w stronę chłopca.
-Nie ! Proszę! Błagam! Nie rób tego! – błagał na kolanach ze łzami w oczach. Duch miał w sobie odrobinkę litości. Położył rękę na ramieniu przerażonego chłopca, czym przyśpieszył jego zamarzanie.
-Co się ze mną dzieje? – szepnął ostatnimi siłami. Oczy delikatnie mu się zamknęły. „Ratunku…” – błagał w myślach.
Minęła minuta i jego ciało na zawsze zmieniło się w bryłę lodu. Duch zniknął i nikt go już więcej nie widział. Michała szukano od wielu, wielu dni. Minęło kilka, ale nikt nadal nie wiedział, że w starym nawiedzonym zamczysku, w małej komórce stoi zamrożony chłopiec, a jego duch wciąż przemierza jego komnaty.

Ktosio

*stęka zębami z zimna*
Łaaaał, niezłe... Szkoda, że takie krótkie.

holi

Nie miałam natchnienia.

Ktosio

Wena rzadko przychodzi. Trzeba mieć coś pod ręką, na wypadek, gdyby przyszła wcześniej.