FH przeniesione!

Ktosio

6.
Księga Ludzi, Rozdział 3, Fragment 2
"Korona"

- Wilk? - dopytała się księżniczka z udawaną obojętnością.
Kobieta z Rycerstwa spojrzała na nią z wyraźnym zaciekawieniem, które przejawiło się w delikatnym przekrzywieniu głowy.
- Tak uważam. Innemu raczej by się nie udało. Przedrzeć się do zamku w ciągu dnia we dwoje i wymknięcie się nocą z dodatkowym obciążeniem w postaci twojego brata... Zaskakują mnie codziennie. W końcu Korona słynie z tego, że Kapitanowie pochodzą z niezwykłego rodu z korzeniami z Imperium Hri. Dzięki temu macie świetnie wyszkoloną straż.
- No tak - Ennis skinęła głową. - Mysz się nie przeciśnie, ale Wilk, to co innego...
Każde duże miasto posiadało Kapitana. Kapitan dowodził wojskami, był jednocześnie wyśmienitym strategiem i najważniejszym doradcą królewskim. Dobierał i rekrutował żołnierzy, jak i straż przyboczną króla. Jednak istotnie, wszyscy Kapitanowie z Korony pochodzili z ważnego rodu, z Hri - największego i najpotężniejszego imperium na Świecie. Kraj ten charakteryzował się wykształcaniem niesamowitych strategów, ćwiczył najlepszych żołnierzy. Sporo Rycerzy i Łowców pochodziło właśnie stamtąd.
- Dość tego stania - Di-Ar klasnęła w dłonie. - Muszę znaleźć twoją siostrę - gdy zobaczyła, jak Ennis chce ją powstrzymać dodała - inni Rycerze raczej nie będą tak wyrozumiali jak ja...
- Co zamierzasz z nami zrobić? - spytała ją nowa władczyni.
- Nic - wzruszyła ramionami Di-Ar i ruszyła przed siebie.
Ennis stanęła z głupią miną i patrzyła za odchodzącą. „Jak ona udaje! - westchnęła w duchu. - Gdybym nie wiedziała, co zrobiła wcześniej, już bym ją polubiła.”
- Pani! - rozległ się okrzyk, który rozniósł się po pomieszczeniach, jak uprzednio jej nawoływania brata. Odwróciła się uśmiechnięta. Jak dobrze, że Rycerze oszczędzili służbę.
- Aaron! Więc żyjesz...
Lubiła tego chłopaka. Był stajennym, czasem też pomagał w kuchni, ale wieczorami zmieniał się w Koronnego bajarza, który na poczekaniu wymyślał wspaniałe i niestworzone historie. Pozwalały one Ennis zapomnieć o powadze, odpowiedzialności i na chwilę przenieść się do innego miejsca, równie odległego jak Eeria... Mogła go słuchać godzinami, a nawet czasem tak się zdarzało. Wydawało się nawet, że sprawia mu to przyjemność. Dla niego nie było władzy, wszyscy byli równi, nie miał chyba żadnych problemów. Wiele lat podróżował, aż w końcu osiedlił się w Koronie i poprosił o pracę w zamku. Urodził się zimę po Mettisie i przed Ennis, także we troję dobrze się dogadywali.
- Pani! - powtórzył, padając ze zmęczenia przed nią na posadzkę.
- Przyjechał...
- Kto? - spytała zniecierpliwiona, uważając, że już nic jej tego dnia nie zaskoczy.
- No, właśnie... - Aaron wziął głęboki oddech. - No, właśnie nie wiemy. Jakiś człowiek... chyba człowiek... ledwo żyje, ciągle mamrocze jakieś niezrozumiałe rzeczy w gorączce... Ponadto... wiem gdzie jest Nore...
- Skąd! - bardziej wyraziła swe zdziwienie niż spytała.
- Podobno jej szukałaś...
- Szukałeś za mnie? - spytała nadal niewiele rozumiejąc, być może była po prostu zbyt rozproszona pierwszą informacją.
- Jest w szpitalu. Udaje uzdrowicielkę. A nawet zawsze tak robi. Dlatego nie szukałem, a pobiegłem sprawdzić. To mnie uchroniło przed wydarzeniami na zamku.
- A co się tu właściwie stało? Kto przeżył? - myśli w jej głowie stawały się coraz bardziej mroczne.
- Przeżyli głównie ci, którzy byli poza zamkiem - parę praczek i służących.
- Czy ktoś ze straży żyje? Żołnierze?
- Wojsko prawie nie ucierpiało, natomiast straż trochę bardziej...
- Jak trochę?!
- Parę osób może żyje...
Ennis opadła z sił. Parę osób z paruset to była spora różnica od „trochę mniej niż wcale”! Aaron spojrzał na nią nieśmiało.
- Nie chciałem cię smucić - mruknął.
- A Kapitan...? - zdobyła się tylko na słaby szept.
- Przykro mi... - zaczął. - Niestety nie... A następnego raczej nie będzie, bo... - chłopak poczuł się trochę niepewnie - nie miał rodzeństwa, ani dzieci... Jego ród w końcu wygasł...
Ennis stanęły łzy w oczach. Kapitan straży zawsze był dobrym przyjacielem jej ojca, a co za tym idzie, również takim przyszywanym wujkiem królewskich dziedziców. Teraz została sama z garstką znajomych. Jej własny brat ją zostawił, a siostra bawi się w przebieranki! Może i uchroniło to ich wszystkich, ale...
- Tak czy inaczej dziękuję ci za informacje - rzuciła zimno i ruszyła w stronę szpitala. Nadarzyła się okazja do wykorzystania „wolności”, użyczonej jej przez Di-Ar, do zobaczenia się z siostrą. I przede wszystkim z nowoprzybyłym.

tomaszp1135

Nie no niezły klimat , cóż mogę powiedzieć. Nie piszę tego komplementu z grzeczności tylko poważne Very Happy

Cóż tu dużo mówić

Ktosio

Teraz jeszcze są księżniczki, one są słabsze Very Happy

Zabawniej będzie jak wszystko się pokomplikuje
(jedni udają, że się nie znają, inni knują własne plany, a jeszcze inni... skrywają mroczne sekrety - hihihihi :hamster_evillaugh:

)

Ale serio to czytasz? Łał, zadziwiasz mnie Very Happy

tomaszp1135

Jak mam czas. ''Jeszcze wiele rzeczy o mnie nie wiesz'' - cytując Mariana Paździocha

Ktosio

Ooo... spoko Wink