FH przeniesione!

Ktosio

Fragment 4 ""

- Siemasz, dziewczynko - soczysty syk przemierzył hełm, niczym głos wokalisty heavy metalowego zespołu w efekcie dobrego stereo.
- Centrala? - pokazała Ferbowi na słuchawkę, był to ich umówiony znak, by rozmówca nie słyszał o porozumiewaniu się. No, nareszcie się odezwałeś. Nie wiem, jak mam do ciebie nadawać.
- Tym lepiej dla ciebie. Okres służby u Eksterminatorów upływa końca...
- Co?! O czym znowu...
- Masz trzy szanse. Możesz dołączyć do Centrali lub zginąć.
- Ach, tak? Jestem podczas wykonywania misji, nie zawracaj mi głowy.
- Ach, tak. Wiem, co robisz, dziewczynko.
- Zamknij się z łaski swej, chłopczyku. Mówię, że mam misję, nie?
- Może mnie to niezbyt interesuje, co?
- To po co do mnie wydzwaniasz?
- Mam misję.
- Może mnie to...
- To dlaczego pytasz, co? Nie kłóć się, to naprawdę bezsensu.
- Skoro masz jakąś zakichaną misję i masz mnie zlikwidować, to czemu to po prostu nie przylecisz?
Szum na linii. Westchnięcie.
- Nie mogę. Dziś. Dlatego masz wyjątkowo trzy szanse. Codziennie jedna. To co? idziesz na to?
- A mam wybór?
- Masz.
- Serio? Zdrada to rzeczywiście najlepsze wyjście. Nie jestem taka, jak ty, chłopczyku.
- A co ty tam wiesz?! - wrzasnął. - Nie znasz mnie i nic nie możesz powiedzieć! Może tu chodzi o coś innego, co?
Znów szum. Jakieś zgrzyty, pukanie palcami w blat stołu. Walnięcie pięścią w klawiaturę.
- Co ja przez ciebie wygaduje?! To się nie trzyma kupy!
- Najwyraźniej coś jest nie tak, z tym waszym dopasowywaniem, prawda? - słychać było, iż mówi przez szeroki uśmiech.
- Wiesz coś? - syknął. Oczywiste było, że jest zdenerwowany.
- I może nikt się nie dowie, jeśli obiecasz, że nie skrzywdzisz mojego przyjaciela.
- Skąd mam ci zaufać?
- A ja?
- Istotnie... Jutro odezwę się znów.
- Czekam z niecierpliwością.

Izabela przemierzała korytarze bazy w niezadowoleniu.
- Co jest? - spytał Ferb, gdy znalazła się przed śluzą do jego pokoju.
- Centrala nie może się pojawić. Ma jakieś swoje zadania.
- Cóż, masz rację. W zasadzie co myśmy sobie wyobrażali, że chcieliśmy go zwabić w pułapkę? Nawet nie mieliśmy planu! I jak byśmy go poznali?
- Na pewno miałby firmową zbroję.
- Skąd ta pewność?
- Nie wiem, po prostu... O, rany, dalibyśmy plamę!
- Więc dobrze, że się nie pojawił. Gdyby Komandor się o tym dowiedział...
- Racja - Izabela westchnęła. - Przed nami dwa dni wyczekiwania.
- Chyba raczej życia.
- Wyjdziemy jakoś z tego, zobaczysz.
- Ty wyjdziesz. Ja nie mam tyle szczęścia.
- Nie prowokuj losu.
- Dobrze... A co, martwisz się? - Ferb głęboko w duchu westchnął ciężko.
- Troszkę - wyznała dziewczyna.
- No, choćby tyle - zaśmiał się Ferb. - Do jutra.
- Na razie! - odkrzyknęła Izabela i zniknęli, każdy w swoim pokoju.

- Jak dużo wiesz? - szepnął.
Izabela obudziła się. Centrala? O tej porze? Nie mogła zawiadomić Ferba, była sama.
- Sporo - udała, że nie obchodzi jej ta rozmowa.
- Skąd?
- Dowiesz się w swoim czasie.
- Ażeby cię...

___________________________________________________________________________________________________________________________________________

- Nieźle wam idzie! - usłyszeli Ferb z Izabelą podczas zadania następnego dnia.
- Baljeet? A co ty tam robisz? - wykrzyknął Ferb.
- Wypuścili mnie! - zaśmiał się chłopiec.
- Naprawdę?
- Tak, co bardzo nas dziwi - wtrącił Kondor.
- Dzięki, Centralo - uśmiechnęła się Izabela. - I nie, nadal nie zmieniłam zdania. I nie zmienię. Tak, czy inaczej: dzięki.

FankaPhinabelli

super

Ktosio

Nie zdążyłam wczoraj z nowym odcinkiem Turnieju Sad

Było bardzo późno, więc może dziś uda mi się coś wstawić, ale nie ręcze, b w tym tygodniu są aż dwa konkursy.

Ktosio

Lol, zapomniałam o tytule Very Happy